حقایقی درباره مخوف‌ترین سازمان امنیتی و حکومتی ایران همشهری آنلاین

• سرتیپ منوچهر هاشمی که طی سالیان گذشته در رکن 2 ارتش تجاربی در زمینه‌های جاسوسی، امنیتی و ضداطلاعات کسب کرده بود، پس از انتقال به ساواک در مناطق حساس و استراتژیکی مشغول به کار شد و از همان آغاز مورد توجه بختیار قرار گرفت و رئیس شعب ساواک در استانها شد.
• مراتب جهت صدور اوامر عالی در زمینه اخذ تماس تلفنی مسعود رجوی با برادرش که مقیم برن- کشور سوئیس میباشد معروض گردید.» از این که تماس تلفنی کاظم با برادرش برقرار شده یا نه و محتوای احتمالی آن، سندی در دست نیست، اما اولین روزهای فروردین ۵۱ مصاحبه کاظم با تلویزیون سوئیس درباره محاکمات سیاسی ایران و پرونده برادرش پخش می‌شود.
• ساواک بخش اعظمی از اشتهارش را به به جنایتکاری مرهون دوران طولانی ریاست نصیری بر این سازمان است.
• ساواک نیز برای نمایش توانمندیهای خود بهره‌ برد و سپهبد نعمت‌الله نصیری ـ رئیس وقت ساواک ـ به درجه ارتشبدی ارتقاء یافت.

بند مشاهیر، یکی از بخش‌های جالب زندان است که به معرفی چهره‌های سرشناس زندانی می‌پردازد و مجسمه‌هایی از شهید بهشتی، شهید قدوسی، آیت الله طالقانی، شهید رجایی و… با اینکه اغلب زندانیان ملاقات ممنوع بودند، فضایی مجهز به تورهای حفاظتی در هر دو طرف وجود داشت که زندانی می‌توانست در حضور یک نگهبان با خانواده‌اش دیدن کند. در عکاس‌خانه، از زندانی عکس می‌گرفتند تا آن را در پرونده‌اش قرار دهند؛ برای این منظور ورقه‌ای از مشخصات زندانی روی بدنش قرار می‌گرفت و بعد مامور مربوطه از او عکس می‌گرفت. صندلی داغ نیز روش دیگر سوزاندن بدن زندانی بود که زیر آن اجاق برقی روشن می‌کردند و زندانی با نشستن روی آن می‌سوخت. شکنجه‌های روحی-روانی نیز از شیوه‌های رایج در آن روزگار بود؛ به‌طوری که ماموران با پخش نوار‌های موسیقی، صدای ناله، آژیر، تیراندازی و… آرامش زندانی را به هم می‌زدند؛ به‌خصوص که این شکنجه اغلب از ساعت هفت شب تا پنج صبح و با صدای بلند جریان داشت.

نظرات

یکی از اتاق‌های موزه به نمایش اسلحه‌ها، وسایل نظامی و ابزار جاسوسی آن دوران اختصاص یافته که برای آشنایی بازدیدکنندگان در نظر گرفته شده است. یکی از متخصصان شکنجه در ساواک، فردی به نام محمد علی شعبانی معروف به دکتر حسینی بود که سواد نداشت و در زمینه شکنجه حرفه‌ای بود. از آنجا که در همه سلول‌ها دارای لبه‌ها و قرنیزهای بلندی بود و افراد با چشم بسته وارد زندان می‌شدند، نمی‌توانستند این لبه‌ها را ببینند و زمین می‌خوردند. زندانیان پس از بازداشت با چشمان بسته به اتاق افسر نگهبان برده می‌شدند تا اسم و مشخصاتشان ثبت شود. پس از بازرسی بدنی و گرفتن وسایل، لباس زندان به آن‌ها داده می‌شد. از دیگر شکنجه‌های این زندان می‌توان به شلاق‌زدن کف پای زندانی اشاره کرد که او را مجبور می‌کردند تا با پای زخمی روی برف و یخ راه برود.